Benim de elbet bir kıyametim olacak
Sonunda kollarında uyanacağım bir sabahım olacak güneşin doğduğu
Ve o güneş başka güzel olacak
Sarılıp sarmalanacağım
Benim de sarıldığım bir toprağım olacak


Beklemek bazen sadece kaldırımların sürekliliği
Durmadan yürümek
Ayakların patlarcasına
Yüreğin yerinden fırlarcasına

Yüreğinin sesi topuk seslerinden çıkar gibi

Yol boyunca yürü başka bir yola sapmadan
Eğer saparsan başka bir yola
Hiç tanımadığın bir kaza

Ki beklemek olmasa en yakınındadır yolun sonu
Gitmek uçurum
Kalmak sürekli işkence
Dikenli teller kaldırım

“Koş” diye emir vermiştim kirpiklerime
Onun ardından koş
Yetişemedi, gözümden uzağa giderken
Bakışımdan hızlıydı gidişin
Başımı kaldırıp bakacak kadar zaman içinde kopmuştu kıyamet

Uzaklaş sevgili
Uzaklaş benden!

Nasıl olsa dünyanın sonunda buluşacağız seninle
Sen arkanı dönüp giderken
Ben yüzümü dönüp koşuyorum
Bu yüzden geleceğiz yine yüz yüze

Sana arkamı dönemediğim için

*

Geçtiğim kaldırımlardan bir şehir geçiyor
Kenarları denizden
Sarıl diyeceğim ama
Deniz sığmaz içine
Ya da sen sığmazsın denizin içine
Sadece mavileşirsiniz

Biraz toprak gibi
Tarihini unutan bir çift ayak geziniyor üzerinde
Giden ayaklar unutur nereden geldiğini
Ama toprak unutmaz
Bir çift ayağın basarken çıkardığı sesi
Topuk sesini
Sürüyen ayakları
Kaldırımların uzunluğunu
Geçerken bıraktığın hüznün izlerini
Toprak ana’dır sadece
Alır ve saklar.

Duvarların birbirine birleşik olması
Bir bütünü hatırlatır her zaman bana
Bütün olmuş yürekler
Kenetlenmiş eller görürüm

Ama kaldırımlar
Tek başına yıllardır süre gelen yalnızlıklarını
Sadece yol kenarına gizleyebilmişlerdir.



Beklemek sadece kaldırımlara eşlik etmektir
Yalnız yürünülen yollarda

Gitmek bir bütünden ayrılmaktır biraz da
Yolun sonu uçurum
Yatsı ezanına denk gelen bir ölüm
Yalan gibi
Biraz da şaka gibi

Tek şahidin kaldırımlar



Yirmi Altı Şubat İki Bin On Üç 15 10
Nevin Akbulut