belki o yol var, hayal etmiyorum
bir yanda söğüt ağaçları
diğer tarafta gelincikli buğday tarlaları
ekinler yeşermiş, yakında köy
bir çeşme sürekli akar
oluğundan su içer hayvanlar
üstünde güneş rengi bir gömlek
yolumdan geçiyorsun
az önce içmişsin son sigaranı
dumanı başında tüter


koşmak istiyorum o yolda
en yeşil bakışımı takınarak
güzel bir düşten uyanmış gibi
kendimi katacağım önüme
sürüden alır gibi yaralı bir sığırı


ayağını yere sürtme, düzgün yürü diyecek annem
nasıl yürüdüğümü tartacağım
anlayacağım ne denli önemli
bir ayağın diğerinin önüne geçmesi


kişi en çok kendini geçmek ister yarışta
sekerek yürünülen o yolda
büyümesini izler ekinlerin
gün dönümlerini
kesildiğini söğüt dallarının
altında büyüdüğü, patates gömdüğü
mısır közlediği ve atladığı
yaktığı büyük ateşin üstünden


zamanla daha büyük ateşler yakar
sevginin evrelerinden geçtikçe
insan olur çoğaldıkça ekinler
üfürülmez gelincik düşler
dışına taşar tarlasının
görür ki ot toplayan kadınlar
kendi gibi insandır
umuttur bir tutam ot
torbalarında

yanına sokulur gerçek sevginin!


solar "sen" rengi gömleğinin..


20. 2. 2013 / Nazik Gülünay