25
Yorum
22
Beğeni
0,0
Puan
1116
Okunma

yine aynı yolda yürüyorum
arkamda bir yığın sonbahar
ayaklarımızın altında hışırtılı çınar yaprakları
bütün selâmların içimi acıtmakla meşgul
adım atıp atmamakla oyalanıyorum
gelmeyeceğini bile bile
geri geri yürüyerek
önce parkı sonra köprüyü geçiyorum
oğlu soruyor akan çaya:
-baba burası deniz mi?
çocuklarım iyi tanıyor burası çay
taşlardan atlayarak geçeriz bazen
karşıya,bahçe yoluna
burası aynı zamanda bir yol
iki yakayı birleştiren
yapay çiçekler de ekilerek mi biter
rüyalarımda bolca açar
ellerimle mi yapar sererim yol boyunca
bugün yine rüyamda vişne ağacının üstünde
kurutulmuş ölü çiçekler vardı
mor, bahçemizin girişinde açan
bir de hiç görmediğim çiçek demet demet
bir noktacık kırmızı çiçek var ucunda
kısa yeşil dalının
geçtim bir ahırın içinden
bir adam vardı ilerde, yüzünü görmediğim
o muydu beklediğim gönlü şiir
dizelerinde gerçek çiçekleri açan
bir kapıdan girip diğerinden çıkarken
güneşin aydınlattığı yüzü
göremedim
uyandım
canlıydı avcumda
ölü çiçekler
13. 2. 2013 / Nazik Gülünay