Korkak
kırılgan
meyus
ürkek dokunuşlar
ürpertiler

içimiz hoplasa da hoplamasa da
kalır ki izi

neme lazım der
çekerdik freni içimize ihtimaller silsilesinde

biz ikimiz bir yarım adanın gibi koyları saklı
iki ayrı kolları sanki bir nehrin
olsak da tek bedende tek yürek
ne var ki ürkek
aynı sokağın sokak lambası
bir uçtan bir uca keder sillesi
birbirimizin çatısına yağan yağmurduk
gözlerimize jale
ah bu aşk
görüyorsun ya geldik ne hale

off
off
off
ay ay
ay

akşam olunca
aralarında sohbet ederler miydi

Nilüfer’ler Erguvan’lar
belki mine çiçekleri
bakışlarıyla mavi



seni ne çok beklediğimden
konuşsalardı bizden de
kırıklıklarından hayallerimizin

şairlerden de bahsederlerdi belki

ve
"önde zeytin ağaçları
arakasında yar"

ve bereketli bahçelerinden Mandalinaların
muhteşem Bodrum akşamlarımdan

sadece bu kadar mı
asla olamazdı bu kadar
tek bir ömre sığmazdı yaşananlar
o heyecanlar ah
yaz sarhoşluğuyla
va aşk vurgunu sersem sepelek

yaşadıklarımız bir yana
ya düşlerimiz

düşlediklerimiz
bütün gün kulak kesilmişlerdi Allah bilir
dudakları kıpır kıpır
kalpleri küt küt atarken

yollarını beklediğimiz sevgililerimiz

analarımız olsun
babalarımız olsun

en çok da
ne var

ki

"önde zeytin ağaçları
arkasında yar

seni kara bir bıçak gibi sineme sapladılar"

yaz gecelerinin lacivert göğünden el sallarlar sevgililer
kederli ay ışıltısıyla

adını anmadan yanarken yürek
dinmezdi kıpırtısı

cehennem ateşine
giden yolun ucunda
tövbe kapısı

korkusu yakan yanmaksa
korkaktık

kırılgan ürkek
bir ürperiştik
yarin dudağında

Yüksel Nimet Apel

9/Şubat/2013/Cumartesi/Ankara