Benim hiç bitmeyen umutlarım vardı
Nezaman penceremin önüne konan
Bir kuş görsem dalıp giderdim uzaklara
Benim üstelik yalnızlığımda vardı
Hiç bitmeyen ve sürekli çoğalabilen
Ben hiç tükenmezdim o duygularımda.

Gecenin karanlık ufkunda beliren
Tutunamadığım bir yıldız gibiydiler
Avuçlarımın arasında yitip giden hisler
Beyaza çamur bürümüşçesine
Sıvıyordu ruhumdaki izlerimi siyah
Var olma nedenimi arıyordu gözlerim.

Bir delinin aklında ki uçuk kaçık
Ve bir okadar derinden düşünceler
Sarmıştı aklımda ki kalabalıklarımı
Çoğunluğun olduğu yerde yalnızdım
Ve kurt kapanı gecelerin ardından
Doğan güneşe merhaba diyordum.

Oysa ki yaşadığım karmaşıklıkta
Öylesine yarım kalmışlarım vardı ki
Susmanın hazzını yaşıyordum gizlice
Benim hiç kimsenin anlayamadığı
Bir dilde yaşadığım duygularım vardı
Çılgın bir opera sanatçısının sesinde.

Tamda aradığım o ince noktayı
Bulmuşken bir ses çıka geldi aniden
Kulağımda ki tüm pasları siliverdi
Ve bir af çekesim geldi derinden
Kıvamı tutturulmuş bir tatlı gibiydi
Ömrüm boyunca dinlediğim tüm şiirler.

Ufuk GÜNEY