Titreyen elleriyle
Doğruldu yerinden dede.
Çok eski bir hikaye gibi
Bir varmış bir yokmuşlar içinden
Baktı etrafa, kısık kısık öksürüklerle başladı anlatmaya.

Ben dedi
Ne kaldıysa bu benden geriye
Daha delikanlılık çağlarım
Öyle ya her adımda dünya durur
Güneş benim için doğar sanırdım.

Dedim ki ey çocuk yüreğim
Artık yeter yarım hayatın
Soluğuna soluk değsin
Sende bir ol ki seven gönül şenlensin.

Ve oldu
Olduğunu zannetmişti ihtiyar
Kesik kesik konuşan sessi
Kısıldı:
Sigaran var mı evlat
Derken çıkardı çakmağı
Sanki biri ikram ediyormuş gibi
Kendi kendine yaktı.

Devam edeyim mi
Tabii dedi kendi kendine
Yalın bir halde
Kimse yoktu aslında
Ve o kör kaldırımda
Kalbine mahkum olmuş
Tek sevgiye gönlünü kaptırmış.

Döndü baktı aynaya
Binbir çizgiler içinde gördü ki
Yıllar ne çabuk geçmiş:
Ya Rabbim
Ben kendimi görüyorum
O zavallı ihtiyar meğer benmiş.

(Şubat 2013 İstanbul)