Dülsinya’yı sevmek ihanet değildir Don kişot’a







Sussan;

Gök azalır

Mavisiz kalır simitçiler

El ayak çekilir

Zemheriye bulanır düşler

Ateşime barut değer

Leylaklar tutuşur,

Tutuşur dilde söz

Yürekte öz

Kelimeler yarım kalır

Ölüler kimliksiz



Kar yağıyor





Öfkeli

Kıskanç

Ve yorgun kaldırımlar

Can suyu ile yeniden var oluyor





Karşıda;

Bir sokak lambası

Yavaş yavaş yitiriyor heybetini

Senin içinde içiyorum sokak lambası

Az ilerde bir ağaç

Kefenine bürünmüş

Yanında toy bir fidan yasını tutmakta çınarın

Senin içinde ey çınar!

Kederleri benimle aynı olan

Tüm kaderdaşlarım için

Bir bardak daha dolduruyorum





Anne, kelebekler kar yağarken neden uçmuyor?





Sokakta kimseler kalamadı artık

Kansız bir ölüm misali

Acı ama korkunç değil

Devriyelerde geçmiyor

Sabahın eli kulağında

Şimdi tam sırası





Tarih ölülerindir

Koca elleriyle;

Toprağı tuttukları gibi

Tarihide tutar ölüler

Bruno onların avuç içindedir

Bedrettin çürümüş parmaklar arasında

Hala at sürmekte



Gelecekse doğanlarındır

İlk gözyaşlarınla

Künyeye kazılır





Sabrım kalmadı artık

Şimdi tam sırası diyorum

Hadi öldür beni

Dülsinya’ya kavuşmalıyım





Murat aktaş