Delisiydi mahallenin,
Hemen dibinde üst geçidin,
Altında yatardı demir merdivenin.
Kimi kimsesi yoktu besbelli,
Yaşı vardı, ya kırkbeş, ya elli.
Saç sakal birbirine karışmış,
Sanırsın feleği çoktan şaşmış.
Bir kaç defa aldılar, götürdüler,
Ona sorsan,
Köprü altını bile çok gördüler.
Yedirip,içirip, beslemişler,
Yaşlılar evinde misafir ol demişler.
Her seferinde yine döndü hanesine,
Kan gelmiş yüzüne, can sinesine.
Kimseye zararı yok, kendinden başka,
Dünyası bir başına, kimseye yer yok başka.
Her gün yüzlerce insan yakınından geçerdi,
Kimi ilgisiz, kimi acımaklı, kimi serseri derdi.
Onun için hiç birinin bir anlamı yok,
Onun dünyasında insanlara yer yok.
Ne yer, ne içer, kimse ilgilenmez,
Ekmek bayiinden başka kimse bir şey vermez.
Karanlık olunca kimseler kalmaz,
Uzakta bir iki sarhoş, bir iki beynamaz.
Geceleri çok üşür, hiç belli etmez,
Üzerinde incecik, çarşaf gibi bir bez.
Su misali akıp giderken zaman,
Onun dünyası bu, değişmez hiç bir zaman.
Mahallenin delisi, mutludur hanesinde,
İçer hayatı zevkle, bir şarap şişesinde.
Ona hiçbir şey demeyin, o bu hayatı seçti,
Mutlu olmasa eğer, çoktan göçüp giderdi.

(2007)

Ayhan Kibar