Gülcemal vurmadı
İncecik gülüşünden çocukları
Cemal Süreya vurdu
Bir karışıklık var, isim karışıklığı

Çakmak çalıyor dediler, Gülcemal
Edebiyat Koop.’ da
İnanamadım duyduğuma
Anlamak için işin aslını
Koydum bir adet çakar çakmaz yanarından
-oturduğu masaya
Çakmak fingirdekti
Duymuştu ününü Gülcemal’in
Tekil bir yalnızlıktan kurtulmak ister gibi
Kaşla göz arasında, cebine girdi
Gülcemal çalmadı
Bunu söyleyen, adam değil;
Bir şair bana da düşmanım diyen
Söz şairden açılmışken
“Şair olmak kıç ister” diyor Can baba
Ben gülcemal’in suçunu da,
Kıçını da görmedim.
İkisi de pek belli olmaz dışardan
Gelgelelim şairliğine kalıbımı basarım
Ustasıdır imgenin, yalan değil.
Biraz yanık, hafif ağlak bir sesle
Ürkek bir dil arası
Tek tek ve titrek okur şiiri.
Kadınlardır ihtisaslı işi
Ara sıra da diş çeker
Kırılan yerinden kanar dokunduğu dişler
Örgütlü adamdır Gülcemal
Canı sevişmek istedimi, baharı örgütler
Bunu da ulu orta söyler. Haklı elbet
Sevişmek güzel şey…

Kelebek gibidir Gülcemal
Ne zaman sevse, rüzgara konar
Abazan kalsa şiire soyunur
Pencereden ay girse koynuna alır
Martının kanadına çizer kendini
Çalkalanıp durur sabaha kadar
Çerçevesine sığmaz;
Kandırıp yetmişindeki Ahmet Necdet’i
Fingirdek bir baharın koynuna sokar
Yufka yüreklidir Gülcemal

Bakmayın Koop. da masum olduğuna
Ben Gülcemal’in ne mal olduğunu bilirim
Koministtir, devrimcidir, eski tüfektir
Üstelik bir de korkaktır,
Bunu kendi söyledi.
Rakısal reaksiyonlarla kabarır mayası
Uçurumdaki kuştur, gözler ağaç dallarını
Gün ışığını saklar içinde
Yorgundur durgun ırmaklar gibi…


Hüseyin Çelikten. H/Ç
Edebiyat Koop. / İstanbul / 01. Şubat. 2007