Giderken Değil, Gitmeyi Düşündüğün Zaman Bitmeliydin Bende,Geç Kaldım.Artık Bu Şehrin Sokakları Kan Kırmızıdır Bana,Tuzak Vardır Her Köşe Başında, Aklıma Seni Düşüren,Bubiler Kurulmuş ,Zındanlar Açılmış,Köleler Köleleştirilmiş.Her Yeni Yüz ve Bir çift Göz Çöker Bağrımın ortasına,Sesim Susar, Gözlerim Kısılır,Otururum Boş Bir Bank Bulabilirsem,O Kadar Kalabalık Ki Bu Şehir Herkes Yalnız,Her Yalnızlık İç Acıtırcasına Anlamsız.Dedim ya ; Gec Kaldım, Unutkanım Birazda,Unutmayı Unuttum Seni Hatırladıkça,Herşeye Geç Kaldım Senden Sonra,Oysa Sen Hiç Gelmedin Bana,Ve Ben Hep Erkendim Sana

Bir Otobüs Duragında Avazının Çıktıgı Kadar Haykırırcasına,Acı Çekercesine Bagıran Muavine Yaklaştım Usulca,O’ ndan Geçer mi Diye bir Soru Çıktı Ağzımdan.-Suratıma Bir Sure Baktıktan Sonra ’Geç Kaldın’ Diyerek Teselli Verdi Bana..SUSTUM...Herkes Duydu Suskunluğumu ve Ağma Bir Amca Bile Gördü Yoklugunu..Boynu Bükük Bir Çocuktum Artık,Gözleri Yere Bakan,Yüreginde Ateşler Çaglayan,Dili Susan, Kalemi Yazan...

Gittikçe Uzaklaşıyorum Kendımden,Her Köşe Başında Korkularımla Korkutuyorum Kendimi,Sol Yanımda Sebepsiz Bir Sancı,Ve Gözlerimde Çağlayan Irmak Sessiz Bir Yabancı...

Kaçıp Gitsem Bu Şehirden,Deva Olur mu Ki Derdime,Her Günü Karanlık Bir Ülke,Unuttururmu Dersin Seni,Hatırlatırmı Acaba Tekrardan Beni.Biliyorum Bu Yaptıklarım Kendimi Kandırmaktan Başka Birşey Değildi..Uzaktı Artık Gülücükler Bana,Bir Tebessüm Oluşursa Yüzümde Ne Mutlu İnsanlara,Yüzümdeki Yüzün Hep Aklımda,Ölmek Sensizlikmiş Oysa,Sessizlik Senden Kalan Son Hediyeymiş Bana,SUSTUM.. Artık Çok Geç Kaldın Bana Ve Ben Hep Erkendim Sana...

Emin Beyazoglu