Şiir ismi ile müsemma olacak kadar güzel olmasa da yine de ismine yaraşır güzellikte bir eser. İlk mısradaki imge yüklü mısradaki Kara Deniz’den kastı bildiğimiz deniz mi yoksa kastedilen Leyla’nın şalına sarılmış bir ölümün amentüsü mü? Elbette şiirdeki anlamı en iyi bilen şairin kendisidir.

Şiirde baştanbaşa suya bir vurgu var. Suya özel bir anlam yüklenmiş gibi. Artık yaşanan hayatı mı anlatıyor, yoksa köpük köpük demekle ve Kara Deniz ile bağlantı kurunca ölümün soğukluğu mu arz ediliyor veya bu köpükle beraber köprüden kastedilen yaşam ve ölüm arasındaki denge mi? Elbette burada mantık kurgulaması bize bunları sorduracaktır. Ancak şu var ki, köpük köpük gelen iman elbette sade ve duru gelen idmandan daha etkilidir. Zira heyecan hemen her şeyin başıdır.
Bazı yerlerde şair şiirin muhtevasına yakın olarak kâbustan, kederden bahsetmiş. Yağız at, kır attan daha mı yiğittir bilemem ama burada bu anlamı yüklemek istemiş değerli şaire ablam. Vuslatın zirvesine çıkmak kişin elinde ise anlam yerini bulmuş demektir. Ancak eğer kişinin elinde değilse muhtariyetten söz etmek abes olur. Visal makamına varmak isterken kişinin kendi tasarrufu ile sarf-ı nazar etmesi demek ki, mukadder değilmiş. Buradaki mısra bir sonraki mısra ile mütenakız bir şekilde suhuletle yola revan olmakta. Zira kişinin vuslata çıkması kendi elinde ise ondan daha mutlu kılacak şey nedir? O halde umutla uçmanın da bir anlamı kalmaz.

Sırttaki ağrılığın rüzgârın gücünü aşması ise şöyle tevil edilse gerek. Rüzgâr evet tufana dönüşürse yakıp, yıkmadığı bir yer yoktur. Nihayetinde haberlerde ve değişik geliş yollarında rüzgârın yıkımından bahseden onlarca kişileri duyduk. Ya da öyle bir yük ki, rüzgârın gücü hızındandır meselesi ile halledilecek olursa bu yükle nasıl bir sürate ulaştığına gönderme yapmıştır şaire.

Şiirdeki ana tema zannedersem ölümle kişin varlık ve yokluğunun bir olduğunun imge ve sembollerle anlatılarak “Fani Dünya” gerçeğini belleklere kazımak. Mahlasın “sıfır” olmasındaki kasıtta bu olsa gerek.
Kalpteki kılavuz hayata medar olan yaşamdır. Ancak baştan başa şiiri ölümle hemhal kılıp kardeş yaparsak şairenin ölüme müptela olduğu varsayımı hakikatten uzak değildir. “Karanlık geçitlerden ay yüzünü sorardım”

Aklı bertaraf eden ölümdür. Akıl ölümle beraber atıllaşır. Ölüm mukadder gerçek, hakikatin zirvesidir. Ölüm kimi köle kılmamıştır ki? “Ene Rabbukumu’l ala” diyen Firavun’dan Nemrut’a kadar herkes ölümün kölesidir. Ancak ölüme şen köle olabilmek marifete ermekle mümkündür.

Şiirin teması kadar kullanılan dili de önemlidir. Şiirde sade denilecek bir dil kullanılsa da imgelerin bazen de yersiz olarak- kullanılmasından neşet eden bir anlatma sorunu vardır. Ancak üsluba bu şekli ile iyi diyebiliriz. Her hangi bir dil sapmasına kaymadan hayatın sular gibi aktığını belirginleştiren su ile alakalı kelimelerde gözümüzün önünden şırıl şırıl akan hayatı anlatması açısından başarılı sayılabilir.

Şiirde kullanılan kâfiye örgüsü de alışılmışın dışında kullanıldığı için, şaire bu şekilde bir örgüyü tercih etmiştir. Bu tür denemeler çokça olmakla beraber Yeni Türk Edebiyatında son dönemlerde en çok kullanılan kâfiyelerden de sayılabilir. Bu tür kâfiye yapısından elde edilen armoni kişilerin duygularını inişli ve çıkışlı yaparak daha etkili bir üsluba büründürmek ve monotonluktan kurtarma gayretine matuftur.

Şiire etkili ve vuruc mısralarla başlamak ve bitirmek şairlerin adetlerindendir. Şairemiz de şiiri etkili bir beyitle bitirmiştir. Bunda da başarılı olmuştur.
Tebrikler Müjgan Hanım