Soyutladım aşkını kalbimden.
Benden yana şüphen olmasın.
Sevgin olsun benden yana, aşkın olsun.
Bak görüyor musun?
Aynı cümle içerisinde bile çelişiyor sana ait ne varsa.
Ne varsa yok oluyor sonra.
Sen olmuyor hiçbir "sonra" ve "daha sonra" da.
Sen, sen olmaktan çıkmışsın baksana.
Ne bir kalabalığın var etrafında,
Ne de seni sevebilecek biri hayatında.
Sen sen olmaktan çıkmışsın, kusura bakma.

"Sen yaralarım"ın kabuk bağlatan ilacını tükettim en sonunda.
Hani olur da kanarsa diye bil istedim.
Bil ki insafa gel, aşka gel, bana gel istedim.
Nöbetçi eczaneni arayıp durdum sokaklarında gece boyunca.
Sönmüş mumda alev aramaktı, sende karış karış gezmek aşkla.
Bir yere varacağım yoktu ama sığınacağım tek yerdin.
Söver adım giderken benden, ben yine sende kaldım,
Gidemedim erkenden.
Aşkı gücü bırakıp da gidemedim.
Bu yüzden alev alev yandım.
Söndürecek bir sen bulamadan yandım.
Sen, sen olmaktan çıkmışsın, bırak ben, ben olarak kalayım.

Somut dışısın artık gözümde ve gönlümde.
Yerle bir olan aşk sofralarının dahi davet edilmeyen misafirisin.
Sen, sen olmaktan çıkmışsın,
Altından elbisede giysen soframa oturamazsın.
Bundan böyle bir şiiri seninle kirletmek mi ?
Allah yazdıysa bozsun.
O bozmazsa ben çizerim üstünü,
"Hadi yolun açık olsun" der, sökerim üzerimden üzüntüyü.
Bundan böyle kara kaplı aşkımsın.
İstesen de dilimin kilidini açamazsın.
Sen, sen olmaktan çıkmışsın.
En süslü aşkta olsan semtime uğrayamazsın.
Ki zaten uğrama artık buralara, arama.
Sen, sen olmaktan çıkmışsın, kusura bakma...

Aysun ÖZER