Ben; bu hayat yolunda bahta kırgın çilekeş
Yürürken ağır aksak, gayemi unutmuşum;
Yüreğimi bir açsam zifiri geceye eş
Ruhumu bir yokluğun varında uyutmuşum;
Bahtın yükü mü’min’e gam değilmiş, bilmedim
İmanım dimdik derken, tam eğilmiş bilmedim.

Sırça saraydır sandım, bu köhnemiş yapıyı
Nefis denen bilgenin cehaletine kandım,
Kapı kapı gezerken; boş geçtim bir kapıyı
Okyanusun önünde damlalara aldandım;
Ben kendimi sanırken her gün yenilen varlık
Et - kemikten öteymiş, sürgün denilen varlık.

Yürek hoş olmayınca, lisan hiç hakkı der mi?
Çırpındıkça zulmetin bataklığına battım,
Kargaya mesken olan gönül, bülbül ister mi?
Günüm, günümü tutmaz ben kendime tezattım;
Kul dünyadan giderken yalın yürür, unuttum
Seccadeden uzakta alın çürür, unuttum.

Beden denen kafeste tutsaktır hürriyetim
İçimi zindan eden, dışımdaki özgürlük;
Tamahlık oltasına takılır her niyetim
Bin misli mükâfattan kaçmak, düpedüz körlük;
Büyüğün oyuncağı, büyük metamdı benim
Şimdi çekemediğim bu yük, hatamdı benim.

Mânâyı kaybetmişim madde denen kabukta
Meğer her yolcu gibi, ben de bir fasılmışım
Dev görünen gölgemin, aslı küçük bir nokta
Yaptığım maketlerin içine asılmışım;
Benliği benimsemek paye vermekse eğer,
Çalarım yerden yere, gaye ermekse eğer.

Bitmedi isteklerim koşup durdum sürekli,
Ne doymaz bir nefismiş, bu nasıl bir ihtiras
Kalemin yazmadığı olmaz imiş gerekli
Verdiğin seninleymiş, veremediğin miras;
İçimdeki seslere uzak duran ben oldum,
Yakalandığım faka, tuzak kuran ben oldum.

Şimdi bu nedametim geçen ömre çare mi?
Aldığım her nefesten ikrah etmiş isem de;
Kaplamışken gözümü şatafatın veremi
Temizliği taşırken sadece elbisemde;
“Sen”den umut kesene yine düşmanım bugün,
Yarınımı iyi et, düne pişmanım bugün.






29 OCAK 2013