Asırlar önce birbirini çok seven iki çiçek varmış. Bunlardan erkek
olan sevgilisini o kadar çok seviyormuş ki baharda açtıklarında diğer
çiçeklerden onu kıskanıyormuş. Buna dayanamayan erkek çiçek baharda
binlerce çiçeğin içinde açmak ve kalabalığın içinde kaybolmak yerine
kışın dondurucu soğuğunda açarak canından çok sevdiği sevgilisini daha
fazla görmeyi hayal etmiş. Yine bahar gelmiş tüm çiçekler toprağı yedi
renge boyamış. Erkek çiçek kışın kurduğu hayallerini anlatmış. Dişi
çiçek de sevgilisinin fikirlerini çok beğenmiş ve bir dahaki sefere
hiç kimsenin açmaya cesaret edemediği kışın dondurucu soğuğunda açmak
için sözleşmişler. Bahar bitmiş yaz geçmiş ve kış gelmiş. Sevgilisine
kavuşma hayalleri ile yerinde duramayan erkek çiçek karın bir yorgan
gibi kapladığı toprağı delerek yeryüzüne çıkmış..

Bembeyaz karlar içinde o renkleriyle göz kamaştıran sevgilisini aramış
aramış aramış... Ama bulamamış. Ümidini yitiren erkek çiçek bir süre
sonra üzüntüsünden boynunu eğmiş ve soğuğun şiddetine daha fazla
dayanamayarak hayatını kaybetmiş...

Boynu bükük kardelen çiçeğinin hikayesi işte böyle.. İşte o günden
sonra aşkı için kışın dondurucu soğuğuna bile aldırmadan karların
içinde açan çiçeğe kardelen ve ona sadık kalmayıp aldatan sevgiliye de
hercai adı verilmiş.. Eski çağ bilginlerinin kardelene süt çiçeği
adını vermelerinin sebebiyse onun o yıllarda bilinen en beyaz çiçek
olmasından kaynaklanıyor. Rengi ve görünüşü nedeniyle kardelen her
zaman saflığı temizliği sembolize etmiştir.

O gün bu gündür karda açan ve sevgilisini bekleyen çiçeğe "Kardelen"
Sevgilisini yarı yolda bırakan çiçeğe de "Hercai" denilir.
İşte bu yüzden hayırsız sevgiliye "Hercai"diye hitap edilir.