Birazdan gün çatlayacak yine
Birazdan soğuk bir örtü gece

Ve birazdan çocuklar
Kirli ve çatlamış elleri
Kocaman gözleri
Ve kabullenilmiş kaderleriyle
Dünyadan uzak
Nardan ve ayvadan habersiz
Sessiz ve seçeneksiz
Yaşadıklarını kader sanacaklar

Ve
Nefeslerini kulaklarından gizleyerek
Dizlerini karınlarına çekerek
Sırtlarında kocaman bir kambur
Bir uykuya dalacaklar

Dağlar heybetinden vurgun
Damlar sönük ve durgun
Bütün tılsımını yitirmiş
Öyle dirençsiz öyle yorgun

Yollar teslim olmuş karanlığa
Belli belirsiz bir ufuk
Usul usul kanar içinden
Yarasına tuz basmış
Kendini gizler gidenden gelenden

Ay süzülürken ağaçtan toprağa
Bir bilinmezliktir gece
Puslu bir sessizlik
Kime ayan neye gebe

Bir tilki kayar yaprak hışırtılarına
Bir dal süzülür gölgeli
Bir kibrit çakılır hayasızca
Dört koldan dürtüklenir
Uyandırılır ne varsa

Çakal seslerine karışır çocuk çığılıkları
Gece ölümlüdür
Kanatılmıştır yaraları
Ötelenmiştir artık açıklık
Bir gizdir buraları

Eller tereddütsüz kavrar çıplak demiri
Umut kahıra bilenir bile bile
Korkmaya bile fırsat kalmadan
Soğuk küller pervasızca savrulur her yöne

Tilki irkilir birden
Donar bakışları
Çaresizdir artık kurnazlık
Kuralsızdır kararsızlık

Artık yaşam bir bilmece
Yine aynı tekrardır
Kalakalır öylece
Yine “sus” tur
Yine binlerce kere

Kuralsız bir denklemdir artık yaşamak
Herşey tesadüflerden ibaret
Herşey belirsiz bir kaçamak
Gün yüzünü görebilmek adına
Herşey muamma her yön tuzak

Ne kalır geriye
Ne bırakırlar sabaha
Acabalardan başka
Zoraki bir umut
Hayra yorulur
Hiçbiri olmaz oysa

Gün failleriyle geceye karışmıştır
Öfke Karanlıkla kırıştırılmıştır
Ölen öldüğüyle kalmıştır
Dal kırılmış
Kan akmıştır

Bir garip yazgıdır
Kimse elindeki kiri silmez
Kalan nasıl kaldığını
Giden niye gittiğini bilmez