Gölgemle de severim seni
Sen yokken gölgeme sarılırım

Sen bir ışıksın kalbimin en karanlık köşesinde
Geldiğinde tüm ışıklar söner ve son bulur karanlık

*

Tüm ciddiyetsizliğinle gidiyorsun
Ben kendimi renk zanneden bir şeyim artık
Biraz güneş tedarik etmem gerek denize karşı bir manzarada
Isınmam gerek kestane pişirilen sobanın önünde

Bulutlara kaldırıyorum ellerimi
Sana ulaşma derdindeyim
Mekânın gökyüzü senin çünkü
Yerini kendi ellerimle belirledim ve yerleştirdim
Belki de kendi ellerimle uzaklaştırdım seni kendimden
Seni yükseltirken kendimin alçaklarda kalacağını hiç hesaba katamadım
Şimdi bir hesap makinesi gerek bize
Biz olamayan bir şeyi hesaplamak için
Uykusuz gecelerimin toplamını bulmak için
Bütün yalnızlığımı gecelere bölmek için

Şimdi bir biz gerek bu şehre
Bizim bıraktığımız yerden devam edecek
Biraz sen tedarik etsek
Beni bulmak zordur dünyanın içinde
Belki gökyüzünün katlarının arasında bulunurum
Her katı mor gökyüzünün
El açılan dualardan

Zaman yağmurların çamaşır iplerine konmasıyla devam ediyor
Daha dün çocuktum ben
Seninle tanışmadan önce
Balkondaki çamaşır ipine yetişemezdim
Üç basamaklı, tahta merdiven yetişirdi imdadıma
Her zaman düşecekken tam kırık merdivenden
Ayağım kaydığı anda
Annem yetişirdi
Şimdi bir çocuk gerek bize
Çamaşırları asmak için
Benim bıraktığım yerden
Kurumadan çamaşırlar
Donmadan gözyaşları

Bir merhem gerek çocuğun kanayan dizlerine
Sarmalı yapışan yarayı pansumandan sonra
Dize yapışan çorap anne şefkatiyle kurtarılmalı
Şimdi bir anne gerek bu yüreğe
Elleri merhem kokanından
En hüzün gözlüsünden

Sen gidince gölgem bile terk etti
Şimdi bir gölge gerek bana
Önce kendimi bulmam için
Sonra da peşinden sürüklenmesi için

Acilen ılık yağmur tedarik etmem gerek
Gözyaşımı yağmurların arasına saklayıp
Yağmuru aldatmam gerek
Bu kadar tuzluyken deniz
Denizi kandırmak daha kolaydır gözyaşıyla
O da tuzludur
Ama yağmur
Yok olmak için idealdir

Bir aydınlık gerek şimdi
Karanlığımın sen tutan yanına
Yağmur soyundan bir şey




Yirmi Bir Ocak İki Bin On Üç 17 50
Nevin Akbulut