ezcümle
yakınımdan geçerken okunmayan fermanın
sarı kirli sayfası
gitgide
eksikliklere teslim olur
baharımın yaprakları

sarraf
ihtimal gibi
çocukluğumun köşe taşlarından
sekerek
uzakların tuzaklarında öylece kesilir
bilinmezse

umum alem
kurduğum düşlerin kaldırımlarındaki şekillere
ezbere kırılgan çiçekler serperler
her zerresinde
kavga gürültü
iyinin süsü püsü
kötünün korkunç yüzü
aksak aksak
sabaha kadar
hiçbir şeyden ödün vermeden
çarpık kentlerimin sokaklarında zuhur olurlar

evvela
burhanları toplanmış öykülerin
çepeçevre kuşanmışlığında
zayiat edilen gerçekler
kül gibi
ben gibi
köprüden gönderilir bilinmezliğe

eşi benzeri olmayan
nihayetsiz
içlik tohumları
ehveni harabelerde saklı
darmaduman sızılarda kaybolurlar

gittikçe
bozulur düzen bilip sayıkladığım
yaşam filmleri

güya
sevebildikçe insan güzelleşir
lakin
sevense sevilmedikçe çirkinleşir

karşılıklı
yeksenak
aşk üzerine kurulmuş hayatın
baş kahramanı olabilmekse
mesele

itelemenin alemi yok öteye
başına gelen sebebi tek seferde...


(İlknur Karaca)