bu sorgu
bitmeyen kışın son vurgusu
cevaplamazsan yıkılırsın

bütün büyüleri
birbirine sarıp
sahte bilmişliklere versen
yapsan da istediğini zaman zaman
olmadığı vakit
sen sırtına kendini yük eder
zorluklarla türkü gibi dudaklarda mühürlenirsin

bir kardelenin
renklerinde
acizliğini karaya bularsan
çıkamazsın asla
o derin kuyudan
ve benim sıcacık bakan sağımdan
ve benim en iyi yanımdan

sevgilimsin ancak bu kadar çok canımı yakma
utanıyorum aşktan
at üzerimden bu olmazı desem
bu soğuğu bu soluğunu
istemesem
yine de olur mu bilmem varlığın
belki yok olursun
solarsın
istersem
farkettirmeden
gidersin belki, eğer dilersem

öylesine sabırsız
öylesine beklerken seni
aradan bin yıl geçiyor sanki
benim zamanıma göre uçuyor gün
gelmiyor bir daha asrın
yitiriyorum git dediğimde
ellerini
sarı sonbaharlara kazıyorum
sözlerini

eskiden
herşey güzeldi
ama o anlar seninleykendi

yeniden
erguvanlar
kokularını pencereme doldursa
bir umut doğabilir kalbime incecikten

evet
yalnız senin sesinle canlanabilirim
yaşayabilirim

bu ölü doğa
yaprak yılgınlığı sesinle biter
bir tek seninle
aydınlanabilir evimin karanlığı...

seni sevebiliyorken ben
böyle sevgisiz, sevilmeden
gidemezsin hiçbir yere sen, kendiliğinden...






(İlknur Karaca)