uçsuz bucaksız bir denizde
sonu görülmez adadır onlarınki
ve bütün insanları içine sığdıran büyükçe bir ev
ayrı odacıklarda yaşayan


güneş eritince tepeleri
ağzı bir yana bükülür e’nin
A zirvededir en yüksekte
katından sarmalayan Tanrı
aşağılara kim yuvarlar taşları


i içli bir kız çocuğu
sevgi ister sürekli
giydirir bebeleri
hayatını oynar evcilikte
hımm der uzaktan baba ı ı!
döker önüne bütün kamburları


karlı dağların tepelerinde u
kurtlar iner aşağı aşağı
ulur cümle kurt yurdu
vurur tabana ayakları


gül yüzüyle güldür ü
kimine göre uğursuz, bir ağıt
nü’de belirir değeri
dergâhında tespih çeker zulümler


ha derim bazen aklım bir karış havada
gülmez yüzüme he deyip
O’dur gecenin en karanlık anında
günün aydınlanmasına yakın


elma ağacına kurulan merdivendir M
ilk resimlerinde oğlumun, düşlerine yükselmek
Ö örümcek kızımın ilk yaptığı resim
en korktuğu görüntüsü dünyanın


S ben olmalıyım ters yılanlarla
üstü başı tozu evlerin
birbirine girer çıkar
itekler ön arkayı sürekli
ses gelmez beklenilen yerlerden


şiir ki oynar harflerle
bir padişah bir sultan gibi
taht kurar dizelere
kaşlarını kaldırır da kalın sesiyle ka
vermez olurunu düzgün seslerin


kargalar seslenir yüksek çatılarından evlerin
şışt der sus verir internete bağlanmış insan
yumuşak g iyice giyinir içini
ipek giysileri düşer mırığa

sonu gelmez harflerin
zayi oluruz
çok var sanırken z’ye!



!8 1. 2013 / Nazik Gülünay