Of be ala dağların süzgün güneşi
sağından vurulan gülleyi
solun karşılar
yıkılmazsın
bir kış uykusunun ayaklarına.



Silebilse yağmurlar geçmişin ayak izlerini
hiç peçe takar mı yüzüne
sonbaharda yağmurları
bu kadar karartır mı ufuklar.


Sana gelene gittiğin, her gereksiz adım
bu kadar mı acıtır tabanları
bu kadar mı nasırlaşır yürek
bu kadar mı kendinden geçer.


Denizin mavisine sinen gözlerinin
her gel diye damıttığı süre
öldüğüm yere damlıyor için, için
yeşermesi gereken fidanlar
toprağın neresinde donup kalıyor
Kuru dallar çıkıyor, inadına yeşile
vuslatı gören ışkınlar
tekrar sığınıyor gölgeme.


Yeter diyor
elleri geçmişin hayaletlerini kovalayarak
saçlarının kahkülü
eriyor gözlerinin üstünde
süzülüyor deryanın gömüldüğü yere
çamur oluyor
işliyor yüreğin cerahat bağlayan diline.,





Ayvazım DENİZ