bin bir ümitle getirdiğin şu koskoca aleme
bir türlü oğlunu sığdıramadılar anne
kapattılar mutluluk kapılarını zalimce yüzüme
bir türlü oğluna kapıyı aralamadılar anne

vuruldukça sırtımdan bağrım kanadı
öpmeye kıyamadığın benzim saradı
aç kurtlar dört bir etrafıma dadandı
bir türlü oğluna acımadılar anne

hiç suçum yokken zindanlarda çürüttüler.
ayaklarımı kırıp kapanların üstüne yürüttüler
söktüler kalbimi bir bilinmeze götürdüler
bir türlü oğluna acımadılar anne

yaralı bir kuş gibi çırpındıkça üstüme bastılar
sorgusuz sualsiz kendi damarlarımala beni astılar
yaktılar yıktılar enkazımı bir çöplüğe attılar
bir türlü oğluna acımadılar anne..........

yoldular insafsızca okşadığın saçlarımı
ağlattılar beni savurdular gözyaşlarımı
talan ettiler evimi barkımı sıcacık yuvamı
bir türlü oğluna acımadılar anne..

şeytan bile benim bu halime üzüldü
ben ağladıkça dostlarım arkamadan güldü
hep kırıldı yüreğim hep boynum büküldü
bir türlü oğluna acımadılar anne.......

kefen giydirip dikenlerin üstünde süründürdüler
çarmağa gerip anlımın ortasından çivilediler
emzirdiğin sütü burnumdan fitil fitil getirdiler
bir türlü oğluna acımadılar anne..........

MURAT AKTAŞ