Doğduğumda, kulağıma ezanla okundu adım...
Sanırım bu yüzden
Adıma okunacak bir sala’dan korkmayışım.../

Bir yıldızın ucundan tutarken kaydım hayata
Kanamalarımdan dökülen çaresizlikle yaşamaya çalışırken
Hepiniz uykudaydınız
Ve dünya telaşıyla savruluyordu cümle alem...
Her şeyin boş olduğunu anladığımda
Çoktan çekmişlerdi beni hesaba…
Algısı zayıf olanın kuyusu boş olurmuş
Bunu çok geç anladım…

Bak dostum!
Zamanın ortasına dikilmiş bir anıttır yalnızlık…
Elleri secdeye uzanmış babalarla
Göğsünü yararak dua dua parçalanan annelerin
Göz nuru bebeklerinin kanıydı
Gazze’nin sokaklarını yıkayan…
Yalnızlığın selamsızlığına düşen bir halkın öyküsü
Hep düştüğü yeri yakarken
Işıklı vitrinlerde sarhoş akşamlar kovalıyordu
Karanlığın bataklığına saplanmış insanlık…

Gözleri kapanmış bir dünyaya göz açmak
Ve elleri kirli ellere yürek vermek zordu…
Sarı saçlı yeşil gözlü bir Boşnak kızının
Toprağı yarıp geçiyordu yürek dolusu feryadı
Ama duyanlar duymayanlara sırdaş olup
Sessizlik serenadı dokudular savaşın kirli tezgâhlarına…
Toprağın altına Fatihasız gömülürken Srebrenitsa’nın halkı
Yalnızca korkakların yüzlerine tüküreceği mahşeri bekliyorlardı çoktan…

Yani dostum
İnsanlık; sahte bir tarihin ortasına dikilmiş "Özgürlük Heykeli" kadar yapaylaştı
Heybeti akıllara zarar gibi görünse de
Derinliğine inilebilecek bir derinliğe asla sahip olmayacak...

Ama sen yine de aşkla sarıl inanca
Ve aşk; umudu yitik bir yalnızlıktır deme bir daha
Ben İbrahim’in ateşler içinde hükmü kabullendiği sabırdan tanıyorum aşkı...
Bu yüzden korkma adımıza okunacak sala’dan
Çünkü doğarken ezanla okundu adımız…

ARİF ONUR SOLAK