Bedenim yorgun, dertler ağır geldi.Öylece uzandım,
Yatak durgun,yastık vurgun geldi.Üzerime toprak düştü.
Neden böyle oldu,böyle mi olmalıydı.Düşünmekten usandım.
Yalnızlık beni yokladı,ben yalnızlığımı.Ömürden yere bir yaprak düştü.

Şu hayatta dikili bir ağacım mı var derken ,yuvadan kuşum uçtu.
Birazcık uyumaktı isteğim,uykum bana küstü benden kaçtı.
Mevsim kış,aylardan aralık,hava soğuk ,durum ayrılık yere kar düştü.
Zaman her şeyin ilacıdır derken, istemesem de yüreğime kor düştü.

Düşündüm taşındım çıkamadım bir türlü şu işin içinden.
Belki sen giderken duruyordum.Ama bilki yüreğim koştu peşinden.
Koştu ama nafile, biçare .Yüreğimdeki sevdan taşıdığım can düştü.
Erkek adam ağlamaz dediler.Gözümden yaş yerine iki damla kan düştü.

Düşenin elinden tutun der dinimiz.Dedim bir tutan olur belki,
Ne tutması “Düşene bir tekmede sen vur” dediler.Bu daha ilki,
Düşmana gerek yok.Allah hayırsız dost vermesin olmuşlar birer tilki.
Asıl yüzlerini düşünce gördüm.Dost sandıklarımın bir bir kürkü düştü.

Yalnızdım karanlık bir gecede ,ansısızın gölgen üzerime düştü,
Karanlıkta gölge olur mu deme,tüm karanlıklar peşime üşüştü.
Gölgen üzerimde ama sen yoksun.Aklım şaştı bu nasıl bir işti.
Işıkları açmak istedim,belki sen yoksundur diye bir korku içime düştü.

Sen sen ol görürsen eğer düşen birini,bırakma tut onun elinden.
Şimdi susmak zamanı,insanın başına ne gelirse gelir dilinden,
Dil Lâl,kulaklar sağır oldu.Göz yaşlarıyla,kirpik kirpikle buluştu.
Ardından haykırırcasına bağırdım.Seni seviyorum diye içim tutuştu.
Artık sen ele,sevgim sele dönüştü.Söz sana ulaşmadan yere düştü.