Beraber yürümeyi hayal ettiğim yolda
Şimdi yalnızım ama asla ağlamıyorum
Ay gibi ati sağda, karanlık mazi solda
Ayağımı geçmişle asla bağlamıyorum

Cücelerin devlerle, evlenmesi hoş değil
Ki onlar gibi ince, düşünemez hobbitler
Ey beyni kocaman dev! Usulca öne eğil
Ki yerlere dökülsün, saçındaki bu bitler

Yürü durmadan yürü, varlığın vadisinde
Nurdan ışıklar saçan mağara göreceksin
Zira adını duydun, Hakk’ın havadisinde
Örümcek ağı varken bu gara gireceksin

Çölde yapayalnızım ne eşim var ne yarim
Hakikat közlerinde demleniyorken ruhum
Nuru terketti akşam en son kalan havarim
Uzakta ölü buldum ve gözçanağında kum

Buhran bataklığında, debelenirken insan
Yusufçuklardan medet, umuyor kirli dili
Kamışlardan tutunca avuç içleri hep kan
İnanın asla vermem sarmak için mendili

İnsan bu insanlıktan çabuk bıkıyor Mevla
Senin de kıymetini, bilen mi var dünyada
Korkan yok, kıyamete sadece çeyrek kala
İlk nurdan öz kalmamış insandaki mayada

S / ÂYE (13:20) 6 Ocak 2013 / Tepebaşı / Eskişehir