yüzümün en sırnaşık halidir gördüğün
dilimin en çözülmüş
ruhumun en örtüsüz hali
ve sözcüklerimin en özgür yürüyüşüdür ruhuna.
topla beni kendinle
ve çıkar maskesini duygularının
demeden: ’bu aşk bana fazla!’


göğe sevdalanışına küstüren bir kader çizme bahtıma
tahtım kırık döküktür uzaktan baktığında
nefesin şifa!


onarıcı bir gücü vardır sahiplenişinin
iyileştirici bir tılsımı
kolyemsindir göğsüme taktığım
ve sakladığım kazağımın altına
sahiplenmişimdir varlığını
kimselere göstermek istememişimdir


bencilimdir adının geçtiği cümlelerde
bencilliğim sevgimdendir
sevgim yüreğimden
ki söz geçirmek istemem ona
tecrübe edinmişimdir yokluğunu
yokluğun yokluğumdur
varlığın varlığım
hep yaşamak arzularım
bir nebzeden çokça fazla
açgözlülüğüm tiryakiliğimdendir
bırakamamışımdır
ve istememişimdir kopmayı


çokça diyeceklerim vardır sana
çokça yakarışım
çokça şiirim
utanmışım söyleyememişimdir
yazmışımdır sayfalara
okutmamışımdır


ruhumun melodisine kulak versin ruhun
yağan yağmura
eriyen kara
çatı diplerine sığınan kuşlara
en çok da kuşlara baksın gözlerin kış günü -göğünden kaçan-
beni hatırla.