Sil benli günleri
titrek bir geçit yüreğim
gölgeme çakılı bir sen kaldın işte.

Bir kelebek havalandı içimde
sessice kanat çıptı
gögüs kafesime
üşüyen ellerimden düştü
nefessiz kelebeğin düşleri
atıl almış parmaklarımın
eşsiz parmak izleri gibi
yüreğimin toprağında izi.

İmgelem serasında
eğildim tüm beyaz çiçeklerin üstüne
siyahın bağnaz karanlığı
griye boyadı tenlerin rengini
Kanıyor bir sıyrıkta
kırmızı sevda mevsimi.

Bezgin bir güneşti
acılara dokunan
bırakıp giderken elvedalar
sereyim ayaklarının altına
yürek seramın son çiçeklerini
kara bir uçurum gibi çekme içini.

Yankısında yangınlar uzanır
uçuk çalıntısı sonsuzluk dudaklarımda
sesi sendin sessizliğimin
bulunmaz tanrıların kitabında
ayin yapıyor anılar
düşler perdesinde ardım sıra
en dibine düşüyorum karanlığın
gerçeklerlerle yüzleşip
tükürüyorum
sabıkalı yalnızlığıma...

Ferda Özsoy