bize saymayı öğrettiler
(büyüdük)
en iyi
parayı saydık
borçları
borçluları
faturaları
iş saatlerini
tatil günlerini
takvim yapraklarını
cenazeleri
zamları
ayları
yılları
...
kaybettiklerimizi saydık
hayallerimizi saydık
sevdalarımızı...

(gençken)
güzel kızların isimlerini bir bir
(kıskanma ama)

ve hoşlandığımız şarkıcıları

mahalledeki ablaya yanık
kaç arkadaşımız vardı ki
şunun şurasında
sayıverdik hemen



(çocukluk var bir de)

bakkaldaki cipslerin
kaçında taso vardı
sonra
çizgi film saatlerini
hem sabah
hem okul sonrası
saydık
iki defa

ahıraki ineklere baktık
üç tane

annemin sağdığı süt
dört litre

babaannemin topladığı fasülye
beş kilo

babamın tuttuğu balık
altı torba

bakkaldan alınan üzüm
yedi salkım

ve akşam sekiz haberleri


sevdik bu işi
saydık
iyi saydık
mahallede bir manav yoktu
üç bakkal vardı
beş kıraathane
iki camii
biri mescid ama
iki berber
birine kuaför yazar
aldırmadık hiç

oniki kedi
beş köpek
Yaşar amcanın yirmibir tavuğu
Haydar abinin kırk dairesi
bir sitede hemde
Zehra ablanında bilezikleri çoktu
ama söylemezdik
söylenmez o!


Ha bir de Hasanın yetmişiki tane
futbolcu kartı vardı!


Sonra bitti saydıklarımız
sayarsan biterdi
...
e
hayalleri saymayaydık
iyiydi be Züleyha’m..

biri saymadı..
denize çentik attı
kurduğu hayalleri
sonra hep kurdu
kurdu
kurdu
baktı hiç çentik izi yok
daha çok kurdu
ama hep
bir tane bir tane kurdu

biz ise
Hatçe annenin mısır sapları gibi
kuruduk
kaldık be Züleyha’m

Demem o ki
bundan gayrı
şu sayıları unutup
denize bıraksak o işi
eski toprak değil ama
o eski su
o gam yüklü ihtiyar
dünya sırtındayken
dert etmez ettiğimizi


biz
gökkuşağını saklarız
toplarız çiçekleri
su doldurup vazoya koyarız
su doldurup tasa
evin önüne hemen
pencere dibine ekmek kırarız

ne bileyim
bize birbirimizi sevmek kalsın

saymak kalsın
saygıdan gelsin o da

bize bir
birbirimizi sevmek kalsın
Züleyha’m...

bize bir
sevmek birbirini..







..


’evet
sayarsan biterdi
ve en değerli şeyler
saymaya değmeyecek olanlardı
çünkü bir tanelerdi!’