Biliyor musun?Yüreğin prangalar vurulmuscasına derin ve soğuk

Gözlerinin arasıra manasızlastıgını görür gibiyim

Uzaktan da olsa gözlerine bakabilmenin hazzı güzeldi

Seni,sevgi dolu damlalardan olusturduğum büyük denizler

Her gece sayamadığım yıldızlar kadar çok sevebilen ben

Son bulmayan kaderimin peşisıra gitsemde

Biliyor musun?Ben seni yine de seviyorum

Yalnızlığın kurşunları bedenime öyle çok acılar veriyor ki

Acısı yüregimde daimi kalan sonsuz bir sızı gibi

Yokluğunun yağmurlarında ıslanmak,varlığının soğuğuna maruz kalmak

Ve direnmek için kadehler ardına sığınıp kalmak

Ve tamamen küsmek dünyayla büsbütün

Anlamsızlığın içinde kaybolmak demekse seni sevmek

Ben anlamsızlığın sahillerinde anlamsızlığı sayıyorum

Anlamsızlıklar bedenime çarpıp köpürüp geri dönüyor

Ve ardı sıra kesilmeyen bir yığın köpükler bedenimde

Elimden başka ne gelebilir ki gözlerinde öldüğüm

Ben bu koca okyanusta bir yağmur damlası

Ve buharlaştıkça bir gün sana damlamayı bekleyen

Bir yağmur damlası olmak var şu dünyada

Ve biliyor musun?Ben seni yine de seviyorum

Of ulan Filiz günden güne sana yanıyor sana eriyorum

Artık mecalim kalmadı be gülüm yokluğunda ölüyorum

Sen,gönül tahtımın anlamsızlıklar kraliçesi,alda tacet yüreğimi

Sende,sende birgün düşersin gönül tahtından mvsimi geldiğinde

Gözlerin kurşun olsada yüreğime,sözlerin urgan olsada boynuma

Ellerin dünyamdaki ışığı söndürüp bir çelme taksanda hayat yolunda

Biliyor musun?Ben seni yine de seviyorum

Yokluğunun mevsimini yaşıyorum ne aylardan ne yıllardan haberim var

Sigaramın dumanından bulutlar,gözyaşlarımla yağmur yapıyorum

Kimi zaman ellerim,kimi zamansa sesim titrek oluyor bitmeyen saatlerde

Kimi zamansa Azrail’e sataşırken buluyorum kendimi vakitsiz akşamlarda

Ne yaptığımı bilmediğim saatlerin sonunda sabah oluyor hep

Ufukta tanyeline şahit oluyorum Temelli Caddesi’nde

Ve güne başlarken haykırıyorum hep,seni seviyorum...
Serdar KÖKÇE