Bir hazan mevsimi idi
Şairin dizelerine takıldım kaldım
Kendimi şairden saydım, yazdım.
Bazen kırık bir saz bir garip sözdüm
Sele karıştı her lahza
Görmedi kimse kum fırtınalarını…

Bir hazan mevsimi idi
Düşler ülkesinde bir düşe yattım
Maviye boyadım tüm dünyayı
Bazen yeşil bir göze methiyeler düzdüm
Rüzgârda savrulan saçlara ahenk kattım
Yerde alıp gökte sattım dört mevsimi
Duymadı kimse hüznün koynunda yatan sesimi…

Bir hazan mevsimi idi
Kendimi şairden saydım, yazdım
Aşk ateşinde yanan kor alev sözdüm
Hem çoktum teklikte, hem çoklukta azdım
Y/azdım.!

Bir hazan mevsimi idi
Çat kapı bir çift göze vuruldum
Aşk deryasında yandım kavruldum
Şimdi bir güzelin koynunda soluklanıyor
Dizelerim…

Sen ömre düşmüş nev-baharım
Sen buz tutan yüreğimi ısıtan son Cemrem
Kendimi şairden saydım, y/azdım
Şimdi seni söyler mısralar, dizeler
Sen benim son şiirim
Ömre düşen son CEMREM’sin…!!!

İbrahim ALTIKULAÇ
“Senin Uğruna”