Çocukluğumu Özledim…
Yine küçük bir tebessüm,
Olmak istiyorum uzanabildiğim kadar...
Bu günde ömrümden bir gün geçiyor,
Derin bakışlarda hoş tutulana kadar...
Çocukluğumu özledim…

Hani küçük elmalar…
Mavi koylar benim olsun yeşil çim çayırlar,
Az mı geldi koy üzerine ihtişamlı koca dağlar,
Yok yok birde mavi gökyüzü lazım,
Oda olmazsa bil ki çocuk yüreğim ağlar...
Çocukluğumu özledim…

Salınarak uzaktan seyreylediğim hayatı,
Avuçlarımda kaybettiğim babam ağlar,
Mis kokulu kırmızı gül ve karanfiller,
Donatılmış okulum bayramda bakar,
Çocukluğumu özledim…

Kamışlardan yaptığım oyuncakları,
Misketlerle yıktığım önümde kuleler,
Çamurdan ıslanmış nice köprüler,
Göz önümden geçmişe kayar…
Çocukluğumu özledim…

Oğlum diyerek uzaktan seslenen babamı,
Canım diyen şefkatli eller,
Bayram sabahı yanı başımdalar,
Bir daha olmaz yok oldular…
Çocukluğumu özledim…

Gözlerim dolu dolu oldu…
Ağlarken oyundan çıktım arkadaş,
Yine mızıkçılık ettiler,
Ötelerden şefkatli bir ses,
Yavrum yemek hazır gel,
Durma gel diyen ikinci serzeniş
Dudak büken geri ayak tepmesi,
Bir nefeste heyecanlanan küçük yürek
“Anne hani küçük elmalar”…
Çocukluğumu özledim…