diyorum şimdi
bir ömür yarasıymış
travmaya adanmış ömür yarısı




rüzgâr soluk keseli güzden
gözlerim Gazze kırmızısı
hangi yana dönsem hazan
o şovenist şehâdet kesiyor dudaklarımı



bilmezdim hiç
ummazdım dahası
rüyâların bunca geçirgen
en kara gecelerin bile saydamlık kuşandığını


hep gitmekle tehdit ettim kendimi
kimse demedi demek
kimse bilmedi
sevmek yarısı çizilmiş dâire
beklemek geri kalan kalem aralığı
ayakların beyne kalpten bağlandığını





tamam
diken gülden önce peydahlanırdı
ama inanmazdım hiç
aşk yarım ayaklı hadde
varsa
bir fısıltı deprem yaratırdı
bir küs bakış arbede


şimdi napoliten bir şarkı
yarası acısından ağır
zaman cümlelerin karakolu/kontrol noktası


inandım artık
aynı kuşlar uçmuyor gökte
zaman koca bir bekleme odası ufukta

tek gözlü
en büyük dâire nokta!





ToprağınSesi












.