büyülü ricaları yüzünden iklimin kayda değer geçmemiş
afilli rehaveti
entarinden dökülen taşlar basitti arzuhalsiz ise müsavi olan gibiye
denk gelmemenin.
uzuvsusuzum ama vicdani teretdürterleri
çekim ve baz alanı titrenişleri
antikriz ve melankoli iltihaplanması.
bu dolaysız bir kalp origamisi.
şimdilik ve tekrasız tekrarlı avuçlamam kopardığım kalibre içime batan bahçelerden.

bu dimdik vurgulanan kıyamet aşısıyla tuhaflanmamın yeri geldiğinde ki hali
kimsenin dünyasını çarpacağım diyerek artistlik yapmadan
rehabilite sonralarımın ufak tefak rezalet muhalifliği yanıyla
bağdaş kuruluşlarımın
ürpeten sinsi
zerafet ve zevzekçe yanıyla oyalanmam kadar basit olacaktı oysa
artık oysaya gerek yok...basitede..
ne de halvet edildik.değilmi.karanlıktaki karamsarlığım.
uzun zamandırlanmış kendimle yeniliği
aynı ve ayna beduasına sarılarak uyayanmanın baştacı takıntısı sanırm.
iyi bir düşengeç düşün sağ tayfasıyla seyirmek sol gözünü.
her an ihtimalse dünyam
tersine döndüğüne uyanma merhametiyle
koynuma alıp
ateşten basamaklarının basılmadık yerini bırakmamak nefsaniyetin en anlamlı dilemması
toynaklarımdan sorguçlarıma eflatun rengiyle iffetlenme aşısı tarafından
ısırılıyorsam perşembenin rengi havari mükemmeliği
ama diş ipi izleri boğaziçimde balıkçı yaka kazak üzgün sakladıklarından.
ve iç kanamalarım.ciddi tüneller kazarak geliyor kazanmaya her hafta sonu
saklanacağım yolun bedevi ve kıtmirci navigasyonu
kuponlarımı yatırıyor yanlış yoldan evime döndümde.
izlerimi sakıncalı görüp beni
bir yan cehennemde saklamalıkapısından giriyorum gölgeden odama
diğerlerine ile açık.açık yüzleşme ve öngörüş ölüm aynasında.
ben biraz üzülmeye gece
biraz yenilmeye
gündüz demenin en sonuncusu bir akşamdan zirveye
istisnasız
hiç ellemediğimi koydum.ortaya soyunmuşluğum ve suyum ve kalelerim ben stipriz yaptığım anda
şehvet yalakları arınılamaz artık bir suyla dolanıp boşalır ki
gözlerim ve iç bulanık bir hayaletin mağrasına gidemeyen hiç istasyonunda
küçük muhal verileri kadar toplar yere düşürdüklerini
diyabetik bir taşekkürle
horoz şekeri ısmarlayıp çocukluğuna
dolaylı aktarmaların ensesinden atıp kendini
ortalama bir çölün
en kıdemli caddesinde ki
en iyi bildiği işi yapar

çıplak ayakla dolaşmasına izin vermez hiçbir kadının asfaltta.

Çöle basan leylanın ayaklarına saygısızlık edilmesin diye.

oysa çıplak kadın sahneye çıkmadan gösteri bitmez

bu olsa olsa son düellodur
ayabakanla karabasan arasında.

ve düşmeyi böyle sevenler yer yastığını sırtında taşırlar.
asvalt ve çöl
uçurumlarında.