1.



Söze nereden başlasam diye düşünürken ben halâ

kendiliğinden ilmeklenecek duygu yüklü kelimelerim

mısralar tek tek vurulup düşen kuşların sağır çığlığınca

Maviye hasret kırmızıların yağmurlarında sırılsıklam olacak,

Biliyorum…



2.



Dünler vardı…

hafızamda silik izleri kalan dünler….

Bu günlerim gibi…

yarınlarıma gölgesi düşen, dün olacak bu günler…

Yarınlar… ama ya yarınlar?

Bu günlerim den umuda umutsuz yarınlar

Gölgelerimin düştüğü belli belirsiz,

gölgelerde gölge yarınlar…

Gölgelerimin gölgesiz derinliğinde ise bir ben,

yalnız ben kimsesiz bensiz bir ben

Yürek öksüz, ağıtlı bir sevda öyküsüyüm öyküsüz

Gölge gölge öylesine yetim

Ve ben arzuların yanar dağında

Ömrümün ellerini uzatmış yıldızlara

Masmavi toz zerrelerinden salıncaklar kuruyorum.

Karanlığında boşluğumun sallanıp;

Sallanıp Sallanıp…

Ve belki de …

Belkisiz belkilerle belki de

………. Niyetindeyim..

Sonra kanadı kırık kusların notasıyla

son bir türkü dolayıp dilime

belkisiz bu son seferde

sessiz bir selam vermek kimsesizliğe.



3.



Varlarım var,

Varlarım yokla var arasında

Varlarım var

varlığımın yok hallerinden bihaber

Varlar varlarım…



4.



Mektuplar yazılıyor

Mektuplar kelimesiz cümlesiz

Mektuplar yazılıyor adressiz

Mektuplar; yüreklerin yazdıgı

sevda yüklü yürekler yüreksiz

kimleri kimsesiz,dilekleri dileksiz

Mektuplar yazılıyor mürekkepsiz,

Nektuplar kalemsiz..

Mektuplar...



5.



Kadınlar ağlıyor

Adamlar yanıyor

Çocuklar bunamış ihtiyarlar kadar

Bin yıl yaşamış ama hiç doğmamış gibi anısız

Çocuklar mutsuz umarsız….



6.



Arsız arzuların, insafsız ihtirasların

Karanlık sarnıçsız cadı kuyuları

O kuyulardan kuyulara

İşte o kuyulardan kuyulara

Akseden yüreğim

O kuyular da o kuyulara isyanla

Haykıran sesim var…



Ömrümün ömründe şimdi maviye düşmüş

Hazanla zemheri arası kıpkızıl bir çağdayım

Yani ey yüreğimin yüreği anla ki

Yani soluksuz kalmış bir balığın solungacında

Yani onun takılıp kaldığı

Yani çırpınmaların çare olmadığı

Yani zalim kader örgülü bir ağdayım



7.



Elime fırçalarını alıp umudun

Önce hasretin kara rengini

Sonra yüreklere düşmüş taş rengini

Ve zihni ele geçirmiş grileri boyamak…

Sonra ip atlayıp çelik çomak

Ha bir de saklambaç oynamak…



Bahçelerden erik çalmak

Bahçelerden sevgiliye çocuk sevdalı güller çalmak…

Şekerlemeleri saklamak misketlerin olduğu yere

Uçurtmanın ipi koptuğunda

ya da tele takıldığında ağlamak….



Babanın aldığı o ilk gün

Bisikletinden düşüpte

dizlerin yara bere kanadığında bile

Acısına rağmen

yine de bisikletim oldu sevinci ile gülebilmek...



8.



Koca ömürde kocaman yalnızlık hülasasında

Büyüdükçe kazanılan kayıplar

Kayıplarda Kaybolmus umutlar

yaşanmamış kocaman aşk ta var

Aşk ta var… Kocaman Aşk

Yokların içinden yok kadar çok

AŞK VAR…

AŞK TA VAR…

YALNIZLIK KADAR

HASRET KADAR

AŞK…

AŞKTA AŞK VAR,

YOK KADAR ÇOK…

KOCAMAN…

AŞK YOK!



Şiir :

Zeki YÜNCÜOGLU

Tarih :

07 07 07

Yazıldığı yer :

07