Yazabilseydim bir gün,

Ah bir yazabilseydim seni,

Çizebilseydim mısralara yüzünü;

Görebilseydim…

Duyabilseydim sesini keşke,

Hüznü kalemimin şarjörüne hiç sürer miydim?

En hazin şiirlerin bile payına tebessüm düşerdi

Sesinden bir tek söze, şair kalemini kırıp,

O tek bir hecene,

Tüm cümleler eğilip diz çökmez miydi...





Başarabilseydim kelimelerce

Ah bir yazabilseydim seni noktasız cümlelerce

Sindirebilseydim dizelerime kokunu;

Koklayabilseydim…

Nefesin nefesime karışsaydı keşke,

Kan ter içinde soluksuz kalır mıydım öylece?

Misk-i amber çiçek açarken teninde

Bir nefes kadar kokun karışsa esen yele

O tek bir nefese,

Fırtınalar dahi eğilip diz çökmez miydi...







Birde yüreğini, o yüreğini dolusunca

Ah birde yüreğimdeki sevdayı en delisince

Yazabilsem, çizebilsem, resmedebilsem;

Dokunabilseydim…

Hücrelerini hücrelerime yükleyebilseydim keşke,

Silebilseydim arada ne varsa sonsuzluk silgisiyle

Dipsiz boşluklara böyle asılı kalır mıydım?

Anlatabilsem, duyabilsen, çığlığıma tutunabilseydin

O tek yangın, yüreğimin sen ateşine

Yanardağlar bile eğilip diz çökmez miydi...





Açsan yüreğini yüreğime

Bıraksan ya ellerini ellerime

Ah bir adım atsan korkmadan…

Adım adım yürüsen ezberinde ki adımla;

Yıldızlar eşlik ederken yoluna yön olsam

Gökyüzüne savurduğum binlerce güneş

Aydınlığını yoluna vurmaz mıydı?

Düşürseydin gölgeni gölgeme

İşte o gün kâinat bile

Eğilip böyle bir aşka

Diz çöküp selam durmaz mıydı...