Gülnur Ateşoğlu


Kış ayazından geçerken yalnızlığım,

Yol boyu çoğalır türkülerim.

Bir bacanın kurumu sürülür dilime

Zifiri karanlık .

Ahh ne zehir-i zıkkımdır o tadlar

Ulumalar peydahlanır,

Titrek sokak başlarında

Hangi cesarettir ?

Dansa kaldırır yalnızlığım beni.

Kuyruğu kesik bir köpekle

Kuyruğu basık köpeğin düetinde

İtiraf günleri başlar deli Necmettin’in

Tutunca sancısı

Periyodik aylarda

Gecekondu demez evim.

Soğanı bol tutulmuş piyaza nazır

Günah çıkartır şapkasından.

Tıngırdatırken ayak altındaki şişeleri

İçinin içi gözükür

Deli Necmettin’in

Yırtık çorabından

Hiçliğine yakın

Piçliğine uygun

İçi gider Muazzez’in kırık topuğuna.

Ahh daha kaç makamını söylerim karanlığın.

Öpülmeden dilimin uçları

Geçer mi yarası.

Dökülüverir tenimden kurumlar

Tenimden içeri

Karanlık dediğin

Kaç ton gelir

Ağrına gider mi gecenin ?

Bir kapı çarpılır yüzsüzlüğe

İrkilir yalnızlığım