Yaşamayan ne bilirki açın halinden
Çok şeyler yaşadığını sananlar ise
Sadece tatlı hüzünlerle uğraşırken
Şehrin öteki yanında
Masum çocuklar ağlıyor sessizce

İşte onlar kimsenin görmediği
Toplumun dışladığı çocuklarımız
Aslında onların tek istedikleri şey
Sıcak bir yuvalarının olması
Ama malesef kötü kaderlerine
Atılmışcasına görmüyoruz
Ne yazıkkı hiç birimiz
O masum kimsessiz yavrularımızı

Onlar kendileri seçmedi
Hiç bir zaman sokak çocuğu olmayı
Hani nerede Annelerin sevgileri
Hani nerde insan hakları
Hani nerde çıkarsız sevgiler
Böylemi olmalıydı
Bu masum körpe bedenlerin
Soğuktan can çekişen halleri

Bu soğuk kış gününde
Her biri donarak ölüp giderken
Hadi söylesin birileri bana
İnsanlık ölmedi diye
Son zamanlarda
Çevreme şöyle bakıyorumda
Herkeste bir yaşama telaşı
Servetler kurma telaşı

Öylesine kaptırmışlarki kendilerini
Dünyanın yalancı niymetlerine
Hiç birşeyi göremez hale gelmişler
İnsanlarımızın bir çoğu
Ne yazık ki sahte hayatın içinde
Adeta insanlığını unutmuşlar

Hergün biraz daha öldükleri halde
Gerçekleri göremiyorlar
Unutmayın ki sokakta yaşayan
O masum yavrularımız
Hepimizin evlatları
Onlar sokak çocukları diye
Ezmeyelim üzmeyelim onları
Hep birlikte sıcacık kollarımızla
Sevgi dolu sarıp sarmalayalım
Bir Anne bir Baba şevkatiyle...

Ufuk GÜNEY