beyaz bir kefenle örtünüyorken toprak

çığ tutar eteklerin

kar taneleri üşür kaşlarında

kuşlar ölür

kışlar titrer bakışlarında






köklerinde uyur baharlar

gövdeni beyazlar kürür

bak yüzün çamurlaşır

tomurcuklarına ölüm yürür






çek başını

gömül yamacındaki derinliklere

kim tutar seni

toprak döllenmeye görsün bir kere






omuzlanırken koca bir mevsim

sapmasız fırlar zemheri

kazınır etine kuşpalazı bir yangın

yinelenir aşkın ezberi






kötürümdür bu şehirde aşklar

kuzgun istilasındadır bütün sahil

musallalar kurulmuştur

bir işgalin kalıntıları gömülüdür kıyılarında

vebalı bir salgındadır ciğerleri

çocuklar uyur kollarında






vurulur çelimsiz bir düş

kömür karasına keser gece

diklenirsin ya tipiye inat

ıskalamaz fırtınalar

yapışırsın ayaklandığın yere






yalancı baharlara çıkar adın

pusudadır filizkıran fırtanalar

yeşil yapraklarında kömürleşir

üzerine çiğler yağar






dışarısı soğuk

dışarısı kar

bilirim ki kafesler sana dar

birazdan duvarlar çatlar

dingin bir şafak belirir

biter

biter bu artçılar






çek kendini

sokul yamacına

gövdende uykuya dalsın ayaz

bekle güneşi

bekle

bekle biraz