Öyle kırık ki cümlelerim, tıpkı hayatım gibi
Dağılmış ortalığa çengel bulmaca misali
Hangi ucundan başlasam kayboluyorum
Bir kelime bilsem übüründe tıkanıp kalıyorum
Hayatın benim yollarımı tıkadığı gibi
Tıkanıyorum hayata..



Nereye adımımı atsam yürümek adına
Çukurlar açılıyor girdap misali içine çekerek
Kaçtıkça kovalanan kelebek gibi
Kurtulduğum her ağ başıma çorap örüyor
Ben sökme telaşı ile koşuyorum yine geçmişe.



Sağım solum sobe elim elinin üstünde
Deyip uçurumun en ucunda bekleten yar
Yardan düşeli nicedir
Yolum ayaz güneşi, yar başımın ateşi
Düştü, düştü yükseldi
Havale kapımda bekler.



El salladığım her güneşin ışığı
Kararıp üstüme çöreklenir aysız gecelerde
Örtünürüm yıldızların pırıltılarını kefen diye
Soyarlar acımadan mahremiyetimin odalarını
Yetmez ölmem,
Neden öldün diye asarlar dillerinin ipine.



Yılların büyüttüğü çınar gibi devrilirim yol üstüne
Gelen basar, geçen basar üstüme
Atlar yollarına devam ederler yüksünmeden
Halbuki ne ümitler biriktirmiştim yapraklarımda
Dinleyecek birisini bulamadım ki anlatsam
Solmaya mahkum edildim düştüğüm yoldan kenara itilip.



Şimdi sarılıyorum yalnızlıkları üstüme
Taktığım her kuşak rengini kaybetti
Bir ben kendimi kaybetmedim
Sitemleri doldurdum ayrılık valizine
Adresine postaladım
Ayakta dimdik geleceği karşılıyorum.






Buse DENİZ