iyi değilim
hüznümden öp beni sevgilim
sevindir gözaltımda bağdaş kuran babasız çocukları
bilirsin
boş yanım en zayıf anıma düşer
her gece avuçlarımın içine raylar çizilir
ve mavi trenlerin uykularımı linç eden çığlığı yalnızlığımdan geçer
ellerime siner hiç yaş(l)anmayan o sızı

...



siz hiç mavi elma şekeri yediniz mi bayım
kırmızı kanı hatırlatırdı
ve antiseptik solüsyon kokan hastane odalarını
annem elmaları ya göğe banardı ya da denize
ve tatlı olurdu elleri değince



(iki meleğin kollarında gidince babam
bir tek soyadı(m) kaldı krallığından)




annem masal kahramanlarıyla konuşma demişti
örerken saçlarımı bir rüya öncesinde
sonra nasıl oldu bilmiyorum uzun koridorlu bir aynadan geçtim
ve melek figürlü duvarlardan yüzüm
anne beni affet
ü z g ü n ü m
çünkü istisnaydı hayal/et(mek)
tokalaşırken ellerim şiirlerle







ben bir şatoda yaşıyorum bayım
balkonu bir uçuruma dayalı
duvardaki boş takvime her gün bir yaprak taşıyan çocuk
tek arkadaşım
masamın üzerinde mavi sardunyalar
ve bir ömür gibi dağılmış mikado çubukları
toplamaya korkuyoruz çünkü
ürkek ellerimiz




sonra gideceğim diyor, akşamüstüne dönerken gün
ne zaman söylemek istesem birşeyleri
ama uzaklarda gözleri
bir pencerenin ardında bakışları
gözlerine bağlı filikaları çözemiyorum
sanki m ü h ü r
nereye diyorum gi t m e
ölümse beni de götür
(beni de götür)



bir uçurtmaya sarılıyor
uçurtma rüzgara
ve bulutların dilinde yağmurdan bir ninni
çıkarıp atıyorum üzerimden Polyanna elbisemi
ve giyiniyorum deliliği
biliyorum
hiç benim olmayacak Peter Pan
bir şiirin finali
ipe çekerken gözyaşımda saklı hayal harflerimi...




de_soulmate