Uslu bir çiçekti çocuk
evrensel dorukların
uçurum kuytularında
mevsim üstü mavinin
büyüsüyle dağılan
düşsel cennette.

Serpiştirdiler
her birini naylon saksılara
çiçek tozlarında.

Susuz isyanlar büyüdü
erteledikleri hıçkırıklarında.

Mutluluğun kehanetiydi
masum gülüşler
çıplak yol aldı
siyanürün ucunda
iç çekişler
yürekleri közleyen.

Kara bir balgam
ağlayan sesleri
geleceğin kursağında
ayaklarında kaçak şehirler
yemiş damgasını kaderin.

Cebinden çıkardığı
belirsizlikte iz sürüyor
geçmiş günleri.

Dikenli tele takılan çiçek
taş değil yüreğimiz
yazdığımız şiirlerin
satır arasında ağırlığınız
zil zurna yağmurlar
süzülerek geçiyor
gök kuşağının kafesinden
sessizlikte çiftleşen güneş
doğuruyor barışı
zeytinin gölgesinde
bölüşeceğiz
kavrulmuş yalnızlıkları
yıldızlı şiirler çekecek
beyaz güvercinler
kutsal bir ruh gibi
göğe çıkacak alkışlarınız...

Ferda ÖzsoY