Bir zamanlar bizde sevmiştiik deli gibi ölümüne.
Hayaller kurmuştuk umutlar, beslemiştik gelecegimize.
Mutluluk vardı gözlerimizde, heyecan vardı sözlerimizde.
Gözyaşı uzak olsun derdik birbirimize.
Kelimelere sıgdıramazdık sevinçlerimizi.
Dualar ederdik Allah a ayırma bizi diye.
Bazen oturup aglardık,
Sen gözyaşlarımı siler aglama derdin,ben ise erkekler aglamaz.
Sonra gözgöze gelir ve kahkahaların önünü kesemezdik.
Kimi zaman çocuk olmak isterdik.
Agaçlara yazardık sevdamızı,
Kimin ismi daha güzel olsa ona bile kavga ederdik.
Kavga ederdik ama severdik birbirimizi, vazgecemezdik.
Sen benim eksik kalan yanımdın.
Dostum, arkadaşım, sırdaşım, sevdigim yani sen herşeyim olmuştun benim.
Evlilik hayali kurardık,
Küçük bir evimiz olsun yeter derdik.
Herşey çok güzeldi, hep güzel sürecek zannederdik.
Engel nedir bilmez, cesaretimizi asla yitirmezdik.
Birgün hiç beklenmedik bir anda kapımız çaldı.
Her ikimizde merakla kapıya koştuk.
Gelen ’AYRILIKTI’..
Kapıyı yüzüne kapatmak istedik ama kaderden kaçışımızda yoktu anladık.
Bu defa engel büyuktü aşamadık.
Ellerimiz titremeye, gözlerimiz dolmaya başlamıştı ama KAHRETSİN Kİ çaresizdik.
Elimiz kolumuz baglıydı.
Ayrılıgın o agır yükü herne kadar agır gelsede omuzlarımıza mecburduk.
Bizi yıkanda buydu ya sevgili.!
Mecbur kalışımız, çaresizligimiz.
Ayrılmıştı artık yollarımız, İkimizde yaşayan bir ölüydük sanki.
Aldıgımız her nefeste isyan ettik kaderimize.
Bir müddet acılar içinde kıvrandık ve sonunda anladık,kaderimiz dedik.
Biz kadere boyun egdik YAR.!
Sakın unuttu demeyesin.
Sen benim yüregimin en ücra köşesinde,
En güzel yerinde saklımdasın EY YAR.
Belki seni aramıyor, sormuyor ve gelemiyorum ama SENDEN SONRADA SEVEMİYORUM YAR SEVEMİYORUM...!!!
DİCLE KOÇ(duygusal şair)