Bir kadın vardı ve ben körkütük aşıktım...
Ve kadın bilmezdi,
utanmıştım diyememiştim ...
Sessizdi kadın,
sadece derin derin bakardı gözlerime,
inceden bir ’’Ahh’’ eder giderdi yanımdan,
konuşmazdı doğru düzgün...
Bir tarafta yalnızlık,ve kargaşa vardı,
öteki tarafta ben vardım,
tamda kendimle kendimsiz kaldığım saatlerde susardık...
Çocukluğumda rüzgarların ellerimden çekip aldığı,
bilinmedik uzaklara götürdüğü şeytan uçurtmam gibiydi Kadın’da...!
Ben sessizce, ve hiç konuşmadan ’’Aşk’ı yaşarken onunla,
adını sanını bilmediğim,
boyu biraz kısa,
kıçı başı yere yakın, sokakta görsen selam verilmez,
evlat olsa sevilmez,
cüzdanı kabarık,
bana göre ’’Adamın olmadığı yerde dahi adam sıfatına sokulamyacak ’’;
bir tipik ............. le uçuverdi...
Yağmurlu bir sohbahar sabahından az sonra...
Telaffuzu bi hayli zor bir sürü sövdüm saydım,
sokağımdan caddeye doğru yol alan,
siyah bir spor arabanın ardından...
Sonra tek dal kalmış sigaramı yaktım,
dizlerimin üzerine çöktüm kaldım sokak ortasında...
Düşündüm epeyce...
Biten sigaranın elimi yakmasıyla geldim kendime,
yanan aslında yüreğimdi...
Islak kaldırım taşlarına yalın ayaklarımı sürte sürte,
uzaklara uçan uçurtmamı aramaya yol aldım...