Kendi gözlerinle baktığın sürece
göremezsin karşındaki gözlerin baktığı yeri
yersiz!

kendi nefsinle vaazladıkça
duyamazsın karşındakinin sessizliğini
densiz!

kendi parmaklarınla dokundukça
dokunamazsın en ince yerine
hanım ellerinin
belsiz!

kendi düşünce yol aldıkca
başkalarının rüyasına giremez
kabuslaşırsın
kubur!

kendi düşüncene taptıkca
başka tapınakları yıkarsın
yıkıntı!
kendi başına kalakalırsın
kalıntı!

dedi karakedi

başkalarına takılırsan
takıntılı kalırsın
taklavat!

kaldı
kendi başına
başbaşa
gavvat!

kendinle barışmadıkça
savaş ağalarına kurban olur
kendinle savaşmadıkça
barış kavgasına yenik düşersin
düşük!

kendini sorgulamadıkça
başkalarını yargılarsın
kargı!

kendini sevmedikce
düşmanlar yaratırsın
düş!


kendine sabretmedikçe
karşındakini taşlarsın
taş-ak!

kendini yenmedikce
yenilgilere doyamazsın
yenik düşersin
yıkılır gidersin
yıkıldı kaldı
duvarlar gibi
davar!

kendini tanımadıkça
başkasına taparsın
kendini hiçten yaratmadıkca
yaratıcı ararsın
yarım yamalak
tastamam
tas!

kendin için yaşamadıkca
başkaları için ölürsün
adsız mezarlara
gömülürsün
dal-taşak
taş

dedi karakedi

ve yürüdü
korkularının üzerine üzerine
kızgın damda seke sek
adsız meyhanelerde teke tek
sek
çiğere saplanmış tırnağını yalayarak
adımlarını tanıyarak
adımlarını
adı gibi
zifiri
zafiri

Volkan Kemal