Bazen bir noktada kalıveriyor insan.
Ne bir adım ileri gidebiliyor,
Ne bir adım geriye dönebiliyor.
Olduğu noktada, sabitleniveriyor.
Kendi düşüncelerinle baş başa.
Hiç bir şey yapmak gelmiyor içinden,
Yapmak istese bile yapamıyor bazen.
Kendi kendini sorgulamaya başlıyor,
Nedenler, niçinler yumağı içinde kör düğüm oluyor düşünceler.
Etrafına bakınıyor,
Sağı, solu, önü ardı bomboş,
Tek başına kaldığını anlıyor.
İyi ki varsın diyenler, dostlar, arkadaşlar,
Onca yıl birlikte yaşadığı eş,
Aynı kandan, canından olanlar bile yok oluyorlar.
Bazen huzur batıyor insanlara,
Bazen yokluklar yıpratıyor ilişkileri.
Bencillikler, benlikler, senler, onlar eksiltiyor ilişkileri bazen.
Yaşanılan koca bir hayatın ardından elde kalanlar,
Keşkeler, olmasaydılar, neden yaptım kiler içinde gelip gidiyor insan.
Kayıp olanlara bakıyorsun genelde,
Kazanılan ne diye sorguluyorsun hayatı!!
Gerçekten koca bir hayattan elinde olan ne?
Aslında bakınca koca bir hiç varlığın.
Sadece hatıralar içinden seçimler yapıyorsun düşününce
Ve yanlız olduğunu hissediyorsun takılıp düşünce.
Bazen bende sorguluyorum hayatı,
Nedenlerle, niçinler içinde.
Çok keşkeler kurduğuma göre,
Demek ki doğru yaşamamışım,
İnanıyorum buna kendimce.
Bazen diyorum ki çek git,
Can Babanın dediği gibi gitmek gerek,
Bu hayatın telaşesinden,
Bilinmedik uzaklara,
Ardına dahi bakmadan.
Olmuyor işte, gidemiyor insan
Keşke gidilebilse.
Olmuyor gidilmiyor işte.
Kalakalıyorsun...
Bir elinde hüzün,
Diğerinde anılarınla birlikte.
Hiç çekip gittiğim olmadı ki!
Belki de gitmek korkutuyor beni,
Güven duygusu
Olmayacak biliyorum gittiğim yerde.
Öylesine kalıyorum
Ait olduğum bu köhne yerde.
Gitmek lazım biliyorum,
Kimseye haber vermeden
Habersizce ve sessizce.

Gürsel PAL