gözde bir sözcüksün biliyor musun
oysa kısa bir ses,sen
ben de, sende böyle küçük sözcükte
dünyayı saran bir ses miyim
söyle sen

ben vardım önce, geldin
hiç beklemediğim bir zamanda
yüzümde hiç sivilce yokken daha
istop oynuyorken sokakta
gülümsedin
gülümsedim
sen girdin kalp kolyeme
dışarda kaldım kendimden

ne çok söz ediyorlardı senden
çok matah bir şeydin gözümde
çünkü sen oluşmuştu içimde
ve büyüyordun gitgide

öylesine bakıp geçiyordum başka senlere
sen de öyleydin biliyordum
çünkü aynı hamurdan karılmıştık
aynı topraklarda

aynı şeylerden hoşlanıyor
aynı şeylere gülüyorduk
saatlerce sussak,ikimiz de konuşmazdık
sahi kim konuşurdu adımıza
yolunda gitmezken hiç bir şey

aynı kasabada, aynı sokaklarda yürüdük
sen olmayı ne zaman bıraktık
biz olamayız dediğinde mi
saparken başka yollara
derin uçurumlar girerken aramıza
büyük kentler, büyük umutsuzluklar
ses olup küçülürken


neden arıyorum öyleyse
hani yitip kaybolurdu küçülenler
hani görünmez oldukça
ısıtmazdı güneş


23. 11. 2012 / Nazik Gülünay