Kuzey rüzgârların çocuğuydum
bir yanım yoktu benim…
Hiç düşünmedim geleceği
yalnız ve serseri avuntularımla

Sorgulamadım,
Bana verilen eksik yanlarımı
ağıtlarımda bile anne demedim
annesiz yüreklere acı veririm diye
kefen rengim bile pembeye yazılmıştı!

Küsmüş bana yeni yetme insancıklar!
Munzur’un bile gözleri kördü
dillendirmedim söz olur diye
ne zaman fırtına kopacak ilan etmedim
yüreğimdeki sessiz çığlığı…

Susmak yarımsızlığıma bahanedir benim
saklıyorum ezik geçmiş kırıntılarını
kan olmuş bade suyu da
yine de serden geçmedi bu asi yanım

Tırnaklarımla örtüm açık mezar kıyımlarını
günahlarımı kar boran
Fırtınasının ortasında bıraktım
bilmesinler…
Bilip de yaftaları asmasınlar diye
sebebim sensin mavzer sesli dünyam
gün ortasında bilinmezin ağıdı gibi
her satırında ana ninnisi söyler
tortu tutmuş dil yosmaları!

Yokum beden çoktan kayıp
sözüm yüzünden utanır,
dillendirmeyi diyarsızlığımı...
gün ağır aksak ilerlemekte
menzilin kuytu berzahına
senin gölgen yanımda
sessiz ve üryan!

Yolun sonu değmez bizim yanlarımıza
usulca dokun kabuk bağlamış yarama
işte o zaman;
cennet kokun geliyor ay yüzlüm
kimsesizliğim içinde tek çokluğum sensin
yollarım aydınlığına davettir
gelmek buysa;
ben seni Araf’ta beklemekteyim
gel ki yolum yoluna dolansın…




Sermin Çınar/İzmir