Oturdum bir gece deniz kenarına
Elimde tarak tek tek taradım ayın saçlarını
Sonra geçmişimi alıp ördüm üstüne
Dedim güneşe yaklaştıkça ver bunları onun kucağına
Yaksın kavursun kurdelesıne kadar.




Ayaklarımı soğuk suya saldım, gittikçe beyazlaşıyor
Tuzlu su yaktıkça yakıyor tabanlarımı
Şişşş balıklar geldi susun, gürültüden ürkmesinler
Parmaklarımdan başlasınlar yemeye
Belki canımın acısı ayaklarımdan çıkar kim bilir.




Derler ki ölecek hastanın önce ayakları soğurmuş
Ölüyormuyum şimdi ben, bakın buz gibi ayaklarım
Peki ya kalbim, o daha da soğuk
Tıpkı dağlarda esen tipide kalmış kırlangıç gibi titriyor
Yokluk,
Sevgilinin yokluğu kanadını açmış uçuyor tepemde akbaba gibi




Gelen her ayak sesi çakıl taşlarını yüzüme çarpıyor
Yara bere içinde kalıyorum
Her gelmeyişi ölüme gönderilen bir mektup gibi
Zarfsız, pulsuz mektup adresini şaşırmış
Yıldızın kuyruğunda asılı kalmış beni seyrediyor
Düştü düşecek kucağıma.




Birden,denizin gel diyen yakamozlarına atıyorum kendimi
Etrafım da bir renk cümbüşü dans ediyor
Soluğum ciğerlerimde sigara dumanı çekmiş gibi öksürüyor
Saçlarım uzun olmasaydı keşke diyorum
Gözlerime dolanarak bu kadar kör etmezdi o zaman
Bu kadar acımazdı belki yukarı çekilen canım
Gözümü aşkımın kollarında açarken..




Biliyordum benden vazgeçemeyeceğini
Yine de onsuz ölmeyi denedim
Beceremeyeceğimi bile bile.










Ayvazım DENİZ