UNUTTUM UNUTTUKLARINI


Demiştim,
“Her aşk vadesini doldurur.”


Tükendi
Tükettiklerimiz yanında
Bir tükürük kadar değersiz ve kirli kaldı
Bitti masal
Aşk’ın kahramanı öldü
Zûlamda, birkaç sönük anı, öptü alnımı


Ve kayboldum kendimde…


Özlemlerin özge’sinde acı
Paslı bir duruş, şimdi resmin
Suskularda dilin
Geçmişe durdun, güldün…


Kahkahalarının boşluğunda, nasıl bir boşluksa
Yağdan kıl çeker gibi ayırdı bizi, benden…


Kirpiklerini öptüğüm gün
Gidişini gömmüştüm, defn-i defterime
Ki;
O da yalan oldu, her ölümsüzlüğünde sandığımız
Bitmezliğinde bir aşkın
Bitti işte!


Topladın…
Şehvetinin, atan bütün damarlarını
Koynunda…
Koynumda…
Körlüğünde…
Kuyulandık…


Yakup’un Yusuf’a, hasret bilercesine kesti ikiye
Öykünün en can alıcısından
Bu masalda karıştı, periler diyarına


An ve anı dûsturunda nefsin, sustu mu şimdi?
Geçti mi?
Ölümsüzlük iksirinin etkisi
Sonsuzluğun, bu kadar mıydı?
Kıt aklının sêvilerinde
Git!
Ve daha fazla kirletme
Kiri arından, arındıranlardan…
Unuttum, unuttuklarını
Git ve git!


01:42 25.09.12
NÜRGÜL OCAK
AŞK’ININ KUKLASI DEĞİLDİM, EL (SİZLİĞİN) DE!