Demir atmış kalbime köhne fikirler
Eskiliğini taşıyor, beğenilmez yeniler
Gözlerimi fal taşı açsam da, değişmez
İşin içinde ne çıkarlar vardır, bilinmez
Şımarık ağalar dolaşır düzen adına
İnsanları tutuklu kılarlar atalarına
Mahkûm ederler insanı kurallarına

Kâtipler yazar robot misali ilkeleri
Enikonu dardır her zaman fikirleri
Nasıl, neden diye asla sordurmazlar
Dayatırlar sürekli, tartıştırmazlar
İnsan aklına vurulmuştur zincirler
Nirengisi bozuk tüm düşünceler
İnsan önüne dikilir, silinir gerçekler

Alkış istenir, çağın putlarına
Şeksiz, şüphesiz inandıklarına
Mantık durur, akıl vurur tavana
Anarşist denilir hakkını arayana
Kızıl kıyamet kopsa da yaşamda
Laldır diller, zulmün baskılarına
Aydınlık uzak durur karanlıklara

Biliyorum ben olmalıyım asılda
Aklımı kullanmalıyım zamanda
Şartlanmış düşünceler baskısında
Limon sıkmalıyım baskın kurallara
Aşmalıyım kendimi gerçek aşkına
Razı olmamalıyım dayatmalara

16.11.2012 – İzmir

Şiir akrostiş = “Değişim kendini aşmakla başlar”