bir nine yaşardı çocukluğumda köyümde
elleri çilli yüzleri çilli
sürgün yemiş kavmi
hastaymış sığınmış törelerimize
kalmış öylece


kamer ana derlerdi
tütün kokardı
karanfil kokardı


sıra geceleri misali
her evin konuğu olurdu günlerce
ne güzel masallar anlatırdı
dilinden kaçardı bazen
ermenice



-genç bir oğlan
sinemada gördüğü mısır’lı bir oyuncuya tutulmuş
kaşları keman-ı yay
gözleri kara üzüm tarlası
revan olmuş yollara
obası tarafından unutulmuş



kıyısına varmış akdenizin
başlamış yüzmeye karşı geçeye
varmadan dolunaya
hilal tutarmış ellerinden de



ne adalar geçmiş ne kanallar
hamançasına hızır uğramış bitmez tükenmezmiş azıklar
yağmurlar yağmazmış üstüne
dalgalar yanından geçer
yastık olurmuş yunuslar



en son geldiğinde bize
bir adadaydı yağız oğlan
belki de seneler sürecekti bu tufan
köyü terk ettiğimde içimdeydi yarıda kalan




kamer ana gitmiş sonsuzluğa bir bayram günü
gömmüşler hikayelerin tümünü



bazen boğar beni o sırlı serüven
boğazımda düğüm
mazimde yanan
acep nerde ki şimdi o yağız oğlan








kasım